Αφήστε τα Τουίτερ και παίξτε μπάσκετ...

Εντάξει, είναι η μόδα της εποχής. Είναι και "εργαλείο" εδώ που τα λέμε, όλος ο κόσμος - στην κυριολεξία - είναι εκεί. Τα social media κάνουν πλέον αισθητή την παρουσία τους σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Οικονομική, πολιτική, σεξουαλική (ή πολλοί θα ήθελαν να είναι έτσι), αθλητική. Ας μείνουμε στη δική μας περίπτωση, την αθλητική, και δη τη μπασκετική... 

Είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο να διαβάζουμε, μέσα απ' το Facebook και το Twitter το τι κάνουν οι αθλητές. Μέχρι αηδίας, δηλαδή. Ο ένας αγαπάει, ο άλλος θέλει πίτσα με αντσούγιες, ο τρίτος λαϊκίζει μπας και "ψαρώσουν" οι οπαδοί, ο άλλος κράζει μια γκόμενα, και πάει λέγοντας.
Εκεί που κάποτε τους ψάχναμε με το "κυάλι" για μια δήλωση, τώρα δεν είναι απλά το κινητό που τους στέλνεις ένα μήνυμα και σου απαντούν. Μπαίνεις στα social media και καταλαβαίνεις πώς πέρασε τη μέρα του, για παράδειγμα, ο Κερούς. Μαζί με τον Μπόγρη συναγωνίζονται σε tweets τη μέρα. Δε λέω, έχει γούστο. Είναι ωραίο για τον απλό φίλαθλο, πολύτιμο για τον δημοσιογράφο. Αλλά κάπου είναι και κουραστικό. Και δεν έχει να δώσει κάτι. Δείχνει, στο κάτω-κάτω, και πόσο μοναξιά νιώθουν αυτά τα νέα παιδιά, όλη την ώρα με το Blackberry ή το IPhone στο χέρι, στα αεροδρόμια, στην προπόνηση (πριν και μετά, ελπίζουμε όχι και κατά τη διάρκεια).
Θα μου πείτε, η μοναξιά κυριαρχεί παντού, αλλά μόνοι μας φτιάχνουμε τα κλουβιά και μπαίνουμε μέσα. Εντάξει, η συζήτηση είναι μεγάλη και δεν φτάνουν 140 χαρακτήρες όπως στο Twitter... 
Ας μην πιστέψουν τα παιδιά - οι παίκτες δηλαδή - ότι τους "βάζουμε χέρι" που ασχολούνται με αυτό που ασχολούμαστε κι εμείς. Απλά θέλουμε να τους βλέπουμε να... μιλούν στο παρκέ! Γι' αυτό πληρώνονται άλλωστε. Αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη, ιστορία...