Το κλασικό παραμυθάκι στα δύσκολα κάθε ομάδας είναι πως "τα ξέρατε, ρουφιάνοι, και δεν τα γράφατε, άρα μάλλον τα παίρνατε κι εσείς απ' τον "χ", τον "ψ" και μπορεί και απ' τον "ω" παράγοντα. Πιανόλες, αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι". Έτσι συμβαίνει τώρα και με τον μπασκετικό Άρη, τον ποδοσφαιρικό Ηρακλή και πάει λέγοντας. Στις ομάδες, πλέον, είναι τόσοι πολλοί οι "πομποί ενημέρωσης" που όλο και κάποιος θα... "ξεφύγει", είτε απ' τη μια μεριά (τα γράφω όλα και στα τέτοια μου), είτε απ' την άλλη (γράφω με σταγονόμετρο ότι μου δίνει το Γραφείο Τύπου, ή δεν γράφω τίποτα, μπας και μου δώσουν καμιά είδηση).
Όταν οι ομαδάρες μας πηγαίνουν καλά, τότε πάμε στην άλλη πλευρά του νομίσματος. "Μια μέρα πριν το ματς με τον "χ", τον "ψ", έγραψες ότι είναι απλήρωτος ο "χ", ο "ψ" ή ο "β", κάνεις κακό στην ομάδα, γαμιόλα Κούση, σε βάλανε οι άλλοι, αδερφάρα με πληκτρολόγιο".
Όταν πηγαίνουν χάλια, "τόσα χρόνια δεν γράφατε τίποτα, μας είχατε στο σκοτάδι, πιανόλες άσχετοι, τι σόι ρεπόρτερς είστε εσείς, ύποπτοι, θα φάτε μπουνίδια". Δυστυχώς πολλοί από εμάς έζησαν και το ένα και το άλλο...
Το τεντωμένο σχοινί που κάθε μέρα περπατάμε εμείς οι ρεπόρτερς είναι ίσως αυτό που μας τράβηξε εξ αρχής στη δημοσιογραφία, αυτή η αδρεναλίνη της είδησης. Εξ ετυμολογίας η δημοσιογραφία είναι "γράφω τα δημόσια", γράφω τα γεγονότα δηλαδή, γράφω ό,τι συμβαίνει, ή καλύτερα, γράφω ό,τι γνωρίζω ότι συμβαίνει.
Σε αυτό το τεντωμένο σχοινί εμείς οι ρεπόρτερς διαλέγουμε μια ομπρέλα για να κρατάμε ισορροπία, όπως οι ακροβάτες του 1920... Ενίοτε αυτή η ομπρέλα είναι οπαδικού τύπου (εγώ είμαι, τυπικά ή άτυπα (ακόμη χειρότερα) γραφείο Τύπου στον "χ" και γράφω ότι μου πει ο... "ψ" πρόεδρος, για παράδειγμα, οπότε γιατί να γράψω ότι οι πάντες στην ομάδα έχουν να πληρωθούν απ' το 1821; ), είναι παραγοντικού τύπου (είναι φίλος μου ο "χ" παράγοντας και τον στηρίζω, γράφω υπέρ του, γράφω τις ειδήσεις του, του κάνω συνεντεύξεις), είναι συλλογικού τύπου (είμαι απλά μια ομάδα και γράφω υπέρ της, ό,τι και να γίνει!). Είναι αυτή η δημοσιογραφία που θέλουμε οι ίδιοι, είναι αυτή που θέλει ο λαός ο υπέροχος; Φυσικά και όχι...
Μπορούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό; Μπορούμε, αρχικά να γράφουμε την αλήθεια! Όσο σχετικό είναι, γιατί η δική μου καταγραφή ενός γεγονότος (καθαρό φάουλ στον Χατζηβρέττα που έκρινε μια νίκη είναι για έναν οπαδό "στημένη δημοσιογραφία", αφού το φάουλ δεν... ήταν, και πάει λέγοντας).
Μπορούμε - το δύσκολο και μακροχρόνιο - να προσπαθήσουμε να μάθουμε στα παιδιά μας να έχουν κουλτούρα και να αποκτήσουν τη δική τους κριτική ικανότητα. Και πώς γίνεται αυτό; Διαβάζοντας βιβλία, πολλά βιβλία, βλέποντας αγώνες (στην περίπτωση του αθλητικού ρεπορτάζ), διαβάζοντας πολλές και διαφορετικές εφημερίδες!
Μέχρι τότε εμείς οι δημοσιογράφοι οφείλουμε να γράφουμε αυτά που γνωρίζουμε, αφού τα "διασταυρώνουμε". Και οι φίλαθλοι οφείλουν να "ενεργοποιηθούν" περισσότερο κοντά στις ομάδες, να πηγαίνουν στο γήπεδο, για να λέγονται "φίλαθλοι" και όχι "περαστικοί επισκέπτες των διαφόρων σάιτς και λαθραναγνώστες των εφημερίδων στα Προποτζήδικα" ώστε να έχουν τη δική τους κρίση γι' αυτά που διαβάζουν από εμάς, τους "ενημερωτάδες"...
Ας αφήσουμε το "δεν τα γράφατε", ή το "μόνο για εμάς τα γράφετε", γιατί τα παραμύθια στον 21ο αιώνα, στην εποχή που τα πάντα μαθαίνονται σε 5 λεπτά, δεν πείθουν πλέον ούτε την 5χρονη κόρη μου...
ΥΓ: Σε όλο αυτό το παιχνιδάκι ο ρόλος των ίδιων των ομάδων και των παραγόντων παραμένει "σκοτεινός". Είναι ανώνυμες εταιρίες, αλλά ως τέτοιες οφείλουν να φέρονται, και να ενημερώνουν οι ίδιες σωστά το κοινό τους, το πολύ πεζά χαρακτηριζόμενο από κάποιους ως "πελατεία". Για εμάς δεν είναι έτσι, η αγάπη για την ομάδα δεν είναι απλά η ανάγνωση ενός ισολογισμού, αλλά σίγουρα θα μπορούσαν να είναι πολλαπλά κερδισμένες αν αντιμετώπιζαν τον φίλαθλο και κατ' επέκταση τον δημοσιογράφο ως κάποιον με τον οποίο μοιράζονται την ίδια αγάπη... Για την ακρίβεια, καψούρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου