Προχωρημένες οι εξελίξεις στο χώρο του μπάσκετ με την απεργία των παικτών. Αναρωτιέμαι πότε θα κάνουν κάτι ανάλογο οι επαγγελματίες - ερασιτέχνες παίκτες του βόλεϊ, του πόλο και του χάντμπολ. Πότε θα κάνουν κάτι ανάλογο οι κολυμβητές που δεν έχουν πισίνες με χλιαρό νερό για να προπονηθούν, οι αρσιβαρίστες που κάνουν προπόνηση σε κάτι μουχλιασμένα υπόγεια, οι αθλητές και αθλήτριες του στίβου που πήγαν χθες στο Καυτανζόγλειο και είδαν τα ταβάνια να τρέχουν νερό και έναν (1) υπάλληλο με ένα κουβά να τρέχει να τα μαζέψει.Αναρωτιέμαι πόσο μπροστάρηδες είναι οι παίκτες του μπάσκετ, τη στιγμή που κανείς απ' όλους τους παραπάνω αθλητές δεν έχουν κάνει κάτι τόσο "ριζοσπαστικό", κάτι τόσο "ανατρεπτικό". Ίσως να μην έχουν τη δύναμη, ίσως να μην έχουν νιώσει τόσο πολύ το πρόβλημα (δε θέλω να το πιστέψω αυτό), ίσως να γνωρίζουν το κλασικό, και τόσο ντροπιαστικό: "δεν πρόκειται, τελικά, να γίνει τίποτα".
Θα λέγαμε ότι καλά κάνουν οι παίκτες και σταματούν τις δραστηριότητες του αθλήματος απ' το οποίο ζουν, αλλά θα έπρεπε να σταματήσουν από παντού, για να δείξουν, ακριβώς, το μέγεθος του προβλήματος. Τι να την κάνω την επιστολή του Μπουρούση όταν τη Δευτέρα θα παίξει στην Ευρωλίγκα; Τι να τους κάνω τους μύδρους του Λάζαρου, που την Τετάρτη έπαιξε αγώνα Κυπέλλου και την Πέμπτη το πρωί έκανε προπόνηση, για να πάρει μετά το αεροπλάνο να πάει να ψηφίσει "απεργία"; Έτσι είναι οι απεργίες; Ασέλγεια επί πτώματος θυμίζει. Μακάρι τα αιτήματα των παιδιών να δικαιωθούν, αλλά θα ήταν πολύ ευχάριστο να γίνει αυτό όσο πιο σύντομα γίνεται. Μακάρι, αλλά στη Ελλάδα είμαστε. Όλο και κάτι θα γίνει στο τέλος και θα πάμε "στις καλένδες".
* Οι επτά ήταν του ΚΑΟΔ και οι άλλοι επτά του Ίκαρου. Οι άλλοι... δέκα ποιοι ήταν; Του Παναθηναϊκού; Μπα, δεν αποδεικνύεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου