Ένα άρθρο - όλη η αλήθεια

Ένα πραγματικά εξαιρετικό άρθρο του Μάνου Μανουσέλη, προπονητή μπάσκετ και δημοσιογράφου, επί χρόνια υπεύθυνου μπάσκετ της εφημερίδας "Φίλαθλος", για το μπάσκετ και τα προβλήματα του. Δώστε προσοχή, διαβάστε το όσοι δεν το διαβάσετε, και ιδίως στις λύσεις που προτείνει.

Το άρθρο είναι από το gazzetta.gr!

"Η συνέντευξη Τύπου των προπονητών και των αρχηγών των ομάδων της Α1 λίγο πριν αρχίσει(;) το πρωτάθλημα της Α1 έφερε στην επιφάνεια την παθογένεια του επαγγελματικού μπάσκετ, αλλά ταυτόχρονα απέδειξε ότι οι πρωταγωνιστές του αθλήματος δεν επιθυμούν να παίξουν τον ρόλο της γλάστρας σε ριάλιτι σόου.


Οι απόψεις που ακούστηκαν για το οικονομικό αδιέξοδο, την έλλειψη σχεδίου για την πάταξη της βίας, αλλά περισσότερο από όλα το γεγονός ότι κανένας δεν έβρισκε λόγο να ελπίζει σε καλύτερες μέρες, δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος.



Η εκδίωξη του Αμαρουσίου από την Ευρωλίγκα και το γεγονός και φέτος, όπως κάθε χρόνο, πολλές ομάδες της Α1 εκτίθενται ανεπανόρθωτα μέχρι να κατορθώσουν να πάρουν το πιστοποιητικό συμμετοχής στο νέο πρωτάθλημα, επανέφεραν στην επικαιρότητα το γνωστό θέμα της τραγικής οικονομικής κατάστασης της συντριπτικής πλειοψηφίας των ΚΑΕ.


Η παραδοχή της φτώχειας των συλλόγων, τόσο στην Α1, όσο και στις υπόλοιπες κατηγορίες είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Στην πράξη μεταφράζεται σε ομάδες που αποχωρούν από το κύπελλο και το πρωτάθλημα, παίκτες που παίζουν (απλήρωτοι) και αποχωρούν (απλήρωτοι) από τις ομάδες, προπονητές που δουλεύουν (απλήρωτοι) και παραιτούνται (επίσης απλήρωτοι). Κι όλα αυτά σε ένα χώρο που κυριαρχεί - τουλάχιστον η φραστική- βία ακόμη και το καλοκαίρι, ενώ κυριαρχεί γενικώς η αναξιοπιστία.


Η καραμέλα της οικονομικής κρίσης έχει χρησιμοποιηθεί πολύ για να δικαιολογήσει τα κακώς κείμενα του επαγγελματικού μπάσκετ. Μόνο που ο χώρος έχει πάρει την κατιούσα εδώ και χρόνια. Για την ακρίβεια από τότε που οι πάντες είχαν κρυφτεί πίσω από την εθνική ομάδα, τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, είχαν βολευτεί με τα λεφτά του κράτους και δεν κουνούσαν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι, για να δημιουργήσουν ένα υγιές περιβάλλον ανάπτυξης του αθλήματος.


Προϋπόθεση για να λυθεί ένα πρόβλημα είναι να διαβάσεις σωστά την αιτία που το δημιούργησε. Πέρασαν πολλά χρήματα από τον χώρο του μπάσκετ τα τελευταία 20 χρόνια! Περισσότερα από 150 εκατομμύρια ευρώ πήρε το επαγγελματικό μπάσκετ μόνο από την τηλεόραση. Λίγοι έγιναν πλούσιοι, αρκετοί έζησαν καλά επί 20 χρόνια. Στην επόμενη γενιά, όμως, που αγαπάει το μπάσκετ και θέλει να ασχοληθεί μαζί του, όλοι εμείς παραδίδουμε καπνίζοντα ερείπια.


Πώς φτάσαμε στο σημείο μηδέν


Ας δούμε, λοιπόν, τι έχει συμβεί και πως φτάσαμε στο σημείο μηδέν:


Η συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων της Α1 και της Α2 παριστάνουν ότι λειτουργούν. Λένε ψέματα σε όποιον έχουν οικονομική σχέση, ο οποίος με την σειρά του παριστάνει ότι κάνει την δουλειά για την οποία υποθετικά πληρώνεται. Μοιραία, οι σύλλογοι φτάνουν αργά ή, γρήγορα στο σημείο να μην κατεβαίνουν στο πρωτάθλημα τους, να κατεβάζουν ρολά, να μην ασχολούνται με το μπάσκετ!

Αυτό το καλοκαίρι ήρθε και η κατάργηση της αυτοτελούς φορολόγησης των αθλητών για να παίξει το ρόλο της τελευταίας σταγόνας, εκείνης που ξεχείλισε το ποτήρι της καταστροφής στο επαγγελματικό μπάσκετ. Ο έτσι και αλλιώς - κρατικοδίαιτος ελληνικός επαγγελματικός αθλητισμός στήθηκε στα έξι μέτρα και εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Η ποινή της εκτέλεσης είχε εκδοθεί εδώ και χρόνια. Απλά τώρα ήρθε η ώρα να στηθούν (δίκαιοι και άδικοι) στο απόσπασμα.

Είναι σαφές ότι η περιστολή των κρατικών δαπανών σε συνδυασμό με την αδυναμία του ιδιωτικού τομέα να χαρίσει χρήμα σε επενδύσεις που δεν προσφέρουν ανταπόδοση καταδικάζει τις αθλητικές εταιρείες σε μαρασμό. Θα επιβιώσουν όσες αντιληφθούν τη νέα πραγματικότητα και βρουν λύσεις αφού πρώτα πάψουν να περιμένουν λεφτά από το κράτος, τον θείο από το Σικάγο και τον Αη Βασίλη.



Επίσης στα ερασιτεχνικά σωματεία, από την Β' Εθνική και κάτω - που αποτελούν την ραχοκοκαλιά του μπάσκετ στην Ελλάδα- η κατάσταση είναι εξίσου δραματική. Οι εθελοντές παράγοντες είναι είδος προς εξαφάνιση, οι χορηγοί -τοπικοί επιχειρηματίες- κρατάνε πλέον και το ένα ευρώ στην τσέπη τους διότι δεν ξέρουν τι ξημερώνει αύριο, οι κρατικές επιχορηγήσεις είναι δύο-τρία χρόνια πίσω και έχουν μείνει οι Δήμοι να προσπαθούν να σώσουν ότι μπορούν - ειδικά φέτος που έχουμε εκλογές.



ΟΙ 4 ΠΗΓΕΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ



Τέσσερις πηγές χρηματοδότησης υπάρχουν για τον επαγγελματικό αθλητισμό στην Ελλάδα. Οι εισπράξεις από τα εισιτήρια, τα τηλεοπτικά δικαιώματα, οι εμπορικές συμφωνίες και οι κρατικές χορηγίες. Αυτές οι κάνουλες αν δεν έχουν ήδη στερέψει, απλά στάζουν …Ας τις δούμε μία προς μία:



Τα εισιτήρια



Μόνο τα τελευταία χρόνια οι ομάδες άρχισαν να καταλαβαίνουν την σημασία των εσόδων από τα εισιτήρια. Κατάλοιπα της παλιάς λογικής - ανοίξτε τις πόρτες να μπούνε όλοι τζάμπα - υπάρχουν ακόμη. Γι' αυτό μπορεί σε ένα γήπεδο της Α1 να παρακολουθούν το ματς 1000 νοματαίοι, αλλά να έχουν κοπεί εκατό εισιτήρια. Το κακό είναι ότι τώρα που οι ομάδες προσπαθούν να προσελκύσουν θεατές με εισιτήριο έχουν να ανταγωνιστούν και άλλα θέματα, αλλά και τις οικονομικές δυσκολίες που θα παίξουν ρόλο στο να μην πάνε οι φίλαθλοι στο γήπεδο.



Τα τηλεοπτικά δικαιώματα



Στο ποδόσφαιρο η τηλεόραση έχει καλύψει ως το 2014 τις 14 από τις 16 ΠΑΕ της Σούπερλιγκα ( έχουν κλειστό συμβόλαιο που θα τους δώσει 45 εκατ. ευρώ). Στο μπάσκετ βρέθηκε για φέτος την τελευταία στιγμή λύση με την κρατική τηλεόραση αλλά τα ποσά είναι πολύ - πολύ μικρότερα. Οι μικρές ομάδες της Α1 θα πάρουν περίπου 200.000 ευρώ μικτά!



Εμπορικές συμφωνίες



Και μόνο το γεγονός ότι το πρωτάθλημα μπάσκετ βρήκε τηλεοπτική στέγη χρησιμοποιώντας ως μεσάζοντα διαφημιστική εταιρεία δείχνει ότι τώρα πια το άθλημα υποχρεώνεται να καθίσει στο τραπέζι των συζητήσεων με τους όρους να μπαίνουν από την άλλη πλευρά. Τι να κάνεις, όμως, όταν δεν έχεις εναλλακτική λύση και δυστυχώς δεν δουλεύει κανένας για να βρεθεί μια δεύτερη επιλογή εκτός από τον ΟΠΑΠ. Λες και δεν υπάρχουν στην ελληνική αγορά άλλες στοιχηματικές εταιρείες εκτός από την κρατική.



Κρατικές χορηγίες



Ο ρόλος του ΟΠΑΠ σε αυτή την χρονική στιγμή είναι καθοριστικός. Μόλις το 7% του κέρδους του οργανισμού επιστρέφει στον αθλητισμό. Σε αριθμούς αυτό σημαίνει ότι δίνονται 140 εκατ. ευρώ ετησίως ( από τα οποία τα 80 εκατ. καταλήγουν στο ποδόσφαιρο). Η ασπρόμαυρη μπάλα λοιπόν, παραμένει αγαπημένο παιδί του ΟΠΑΠ, ενώ το μπάσκετ παίρνει …16 φορές λιγότερα χρήματα (περίπου 5 εκατομμύρια τον χρόνο). Κανένας μπασκετικός, όσο φανατικός και αν είναι, δεν μπορεί να ζητήσει από τον ΟΠΑΠ να βάλει σε ίση μοίρα την ασπρόμαυρη με την πορτοκαλί μπάλα. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι το να κάνει χάρη ένας κρατικός οργανισμός στο άθλημα που σταθερά κρατάει ψηλά την ελληνική σημαία υπάρχει απόσταση. Γιατί άραγε δόθηκαν φέτος τρία εκατομμύρια ευρώ για να βελτιωθούν τα αποδυτήρια των ποδοσφαιρικών γηπέδων, αλλά στο μπάσκετ δεν έχει γίνει ποτέ τέτοιους είδους χορηγία;



Υποτίθεται ότι η πολιτεία έχει την τάση είναι να σταματήσει την χρηματοδότηση του ποδοσφαίρου σε αυτό τον βαθμό, αλλά προφανώς αυτό δεν λύνει το πρόβλημα του μπάσκετ. Το γεγονός είναι ένα: Ο ΟΠΑΠ, με διάφορα προσχήματα έχει βάλει στην γωνία το μπάσκετ, δεν το διαφημίζει και ότι κάνει γίνεται μόνο υπό την πίεση των ανθρώπων της καλαθοσφαίρισης. Είναι χαρακτηριστικό ότι για πολλά χρόνια στους αγώνες μπάσκετ εμφανιζόταν ως διαφήμιση του ΟΠΑΠ στην τηλεόραση το γνωστό ανθρωπάκι να κλωτσάει την μπάλα…



Οι -εφικτές- λύσεις



Η φράση - κλισέ που θέλει την κρίση να δημιουργεί ευκαιρίες κρύβει μια πολύ μεγάλη αλήθεια που αφορά το μέλλον του μπάσκετ στην Ελλάδα. Διότι πραγματικά μέσα από την ανάγκη για αλλαγή στάσης απέναντι στο άθλημα, δεδομένου ότι πρέπει να ξεχάσουμε όσα ξέραμε, μπορεί να γίνουν θαύματα.



Επιστροφή στην παραγωγή



Ο πρώτος στόχος πρέπει να είναι για όλες τις ομάδες - ακόμη και τις ελάχιστες που με κάποιο τρόπο έχουν έσοδα - είναι η στροφή στην παραγωγή. Και δεν μιλάμε μόνο για παραγωγή νέων παικτών. Το ελληνικό μπάσκετ έχει ανάγκη από νέο αίμα. Ναι, χρειάζεται παίκτες, αλλά έχει ανάγκη και από προπονητές, από παράγοντες και πάνω από όλα από αληθινούς φιλάθλους!



Οι ακαδημίες των ομάδων μπορούσαν να αποφέρουν σημαντικά έσοδα, αλλά οι ομάδες τις έβαλαν στον αυτόματο πιλότο και απλά μάζευαν τις συνδρομές. Τώρα πρέπει να δουλέψουν εκεί οι καλύτεροι προπονητές, να οργανωθούν με τον καλύτερο τρόπο και να αποτελέσουν σημείο αναφοράς για κάθε σύλλογο. Ετσι θα δημιουργηθεί περισσότερη ζωντάνια, την αίσθηση ότι η κάθε ομάδα είναι κομμάτι της γειτονιάς, της τοπικής κοινωνίας… Εκεί όπου ο κάθε πολίτης αξίζει να αφιερώσει τον ελεύθερο χρόνο του και (ένα μέρος από ) το περίσσευμα του…



Το πρόβλημα στο μπάσκετ δεν είναι απλά οικονομικό. Είναι και θέμα προσώπων. Υπάρχει έλλειψη στελεχών. Οι εθελοντές παράγοντες έχουν εκλείψει. Οσοι ασχολούνται θέλουν αν το βλέπουν σαν δουλειά και όταν βασικό τους καθήκον είναι η προστασία του δικού τους μεροκάματου, η έννοια του κοινού συμφέροντος πάει περίπατο.



Το μάρκετινγκ και ο ΕΣΑΚΕ



Μια άλλη κίνηση που πρέπει να γίνει είναι να επιτραπεί στον ΕΣΑΚΕ να αναπτυχθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργήσει έσοδα για όλες τις ομάδες. Μοναδικός τρόπος για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι να μεταβιβάσουν στον Σύνδεσμο οι ομάδες - μέλη την δυνατότητα να εκμεταλλευτεί εμπορικά τα σήματα και τα χρώματα τους.



Θα πρέπει, δηλαδή, να ιδρυθεί με εταιρεία με την λογική του συνεταιρισμού, όπου όλες οι ΚΑΕ θα συνεισφέρουν το όνομα τους με ότι συνεπάγεται (σήματα, εμπορική αξία, ευρωπαϊκές επιτυχίες, δημοτικότητα) με στόχο να δημιουργηθεί μια αλυσίδα καταστημάτων που θα πουλάει προϊόντα σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας.



Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός που έχουν ξεκινήσει τέτοιες προσπάθειες θα κερδίσουν διότι θα αυξηθούν τα σημεία πώλησης των προϊόντων τους, ενώ και οι υπόλοιπες ομάδες θα δουν να δημιουργούνται έσοδα εκ του μηδενός! Εννοείται ότι για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει οι ΚΑΕ να λειτουργήσουν με την λογική του κοινού συμφέροντος (κάτι που δυστυχώς δεν υφίσταται στην χώρα μας).



Οι πολέμιοι της ιδέας λένε ότι οι φανατικοί σε διάφορες πόλεις θα σπάσουν τα μαγαζιά, ότι οι μεγάλοι θα πουν όχι στην παραχώρηση του σήματος τους, ότι οι μικροί θα διαφωνήσουν στο πως θα μοιραστούν τα κέρδη, ενώ κάποιοι άλλοι λένε ότι δεν θα υπάρχουν παρά μόνο ζημιές. Ναι, έτσι ήταν στην Ελλάδα του χθες, αλλά θα συνεχίσουν για πάντα να κάνουν κουμάντο σε αυτό τον τόπο τέτοιες νοοτροπίες; Ως πότε θα κάνει κουμάντο η αρνητική σκέψη;



Τελικά μπορεί όλα αυτά να λέγονται από τεμπέληδες που δεν θέλουν να κουνήσουν το δακτυλάκι τους για να μην χαλάσει η βολή τους… Αυτά πάντως που θεωρούνται στην Ελλάδα ανεδαφικά στο ΝΒΑ και στην Ισπανία γίνονται εδώ και χρόνια… Τίποτα δεν εμποδίζει την φανέλα των Σέλτικς να πουλιέται μαζί με εκείνη των Λέικερς, ούτε και της Ρεάλ δίπλα σ' αυτήν της Μπαρτσελόνα…



Η ΕΜΠΛΟΚΗ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ



Η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να είναι ένας σοβαρός πόρος για ένα σωματείο, αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Οι Δήμοι και οι Νομαρχίες είναι λογικό να στηρίζουν τις ομάδες της περιοχής τους με κάθε (νόμιμο) τρόπο. Ο λόγος είναι απλός: Κάθε κίνηση που δίνει ώθηση στην επιχειρηματικότητα, που φέρνει κόσμο, που ανοίγει συζήτηση για ένα τόπο είναι βήμα προς τα εμπρός. Η βοήθεια των τοπικών αρχόντων δεν χρειάζεται να είναι (μόνο) σε χρήματα. Η οικοδόμηση των γηπέδων (κλειστών και ανοικτών), η συντήρηση των χώρων, η συνδρομή σε ζητήματα επικοινωνίας με τους πολίτες αποτελούν ανεκτίμητη συμπαράσταση…



ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ



Μεγάλη ευκαιρία παρουσιάζεται σε όλες οι ομάδες -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- να κερδίσουν την αξιοπιστία τους μέσω της δεδομένης αδυναμίας τους να πληρώσουν τα συμβόλαια του παρελθόντος. Οι απολαβές των παικτών και των προπονητών έχουν ήδη διορθωθεί, αλλά σίγουρα το σημαντικότερο είναι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη ανάμεσα στις διοικήσεις και του εργαζόμενους. Να ξέρουν όλοι ότι όσα έχουν συμφωνηθεί, έστω και λιγότερα, θα είναι βέβαιο ότι θα πληρωθούν.



Πρέπει επίσης στα ερασιτεχνικά σωματεία να πάψει να υπάρχει η έννοια του μισθού προς τους παίκτες. Μόνο οδοιπορικά θα πρέπει να δίδονται σε αυτό το επίπεδο. Έτσι θα υπάρχει συνέπεια, ηρεμία και όλοι θα μπορούν να δουλέψουν απερίσπαστοι, αλλά το σπουδαιότερο όλων θα είναι ότι οι νεαροί που ασχολούνται με το μπάσκετ θα αντιλαμβάνονται ότι θα πρέπει να δίνουν έμφαση στις σπουδές τους, ή, στην επαγγελματική τους αποκατάσταση στην αληθινή αγορά και όχι να χάνουν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους παριστάνοντας τους επαγγελματίες μπασκετμπολίστες.



Ο υγιής ερασιτεχνισμός θα πρέπει να μπει στην θέση του «δήθεν» επαγγελματισμού, ώστε το μπάσκετ να ξαναβρεί τον βηματισμό του, τον ρόλο του στις γειτονιές των μεγαλουπόλεων.



ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΟΜΑΔΩΝ



Η δραστική μείωση των επαγγελματικών ομάδων που προέρχονται από την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη είναι μονόδρομος. Η περιφέρεια πρέπει να δώσει περισσότερες από τις μισές ομάδες, αρκεί αν υπάρχουν τα κατάλληλα γήπεδα και ενδιαφέρον από τις τοπικές κοινωνίες.



Το μπάσκετ σήμερα πληρώνει σε μεγάλο βαθμό τον υδροκεφαλισμό της Αθήνας και των άλλων μεγάλων αστικών κέντρων. Υπάρχουν πολλές -υποτίθεται επαγγελματικές ομάδες - πολύ κοντά μεταξύ τους με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η εξεύρεση πόρων και να έχουν κοινό στο οποίο να απευθύνονται. Ο ορισμός γεωγραφικών ορίων είναι μονόδρομος. Αν δεν το πράξουν εκείνοι που έχουν τώρα την εξουσία, η διόρθωση θα γίνει από την ίδια την ζωή με οδυνηρό τρόπο.



Η ΒΙΑ



Κάθε χρόνο λέγονται τα ίδια στην έναρξη της σεζόν, γίνονται τα ίδια αίσχη στην διάρκεια του πρωταθλήματος και δεν γίνεται απολύτως τίποτα το καλοκαίρι. Το σύστημα λειτουργεί πάντα με τον ίδιο τρόπο. Ξεκινάει μέσα από τις ομάδες -που ποτέ δεν παραδέχονται οποιαδήποτε ευθύνη - προωθείται από τα οπαδικά έντυπα και τελικά άπαντες είναι όμηροι των φανατικών.



Το κακό είναι ότι κανένας αρμόδιος δεν δείχνει διατεθειμένος να κάνει τομές. Η πολιτεία νίπτει τα χείρας της, το ίδιος και ο ΕΣΑΚΕ, οι ομάδες λένε ότι δεν είναι δική της δουλειά, η αστυνομία παίρνει μόνο το ποσοστό από την τηλεόραση και βασικά κάνει τα στραβά μάτια μέχρι να φτάσουν τα πράγματα ως εκεί που δεν πάει άλλο. Τελικά, ο αντικειμενικός παρατηρητής καταλήγει στο συμπέρασμα ότι όλοι θέλουν τους χουλιγκάνους! Γι' αυτό λένε εκείνα που πρέπει να ακουστούν, αλλά κάνουν εκείνα που θα διαιωνίσουν την σημερινή κατάσταση, λες και έχουν δεσμευτεί να μείνουν τα πάντα ως έχουν!



Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Πρέπει οι πολλοί να σταματήσουν να φοβούνται τους λίγους, πρέπει να βρεθεί τρόπος ώστε οι διαιτητές να σταματούν τους αγώνες όταν ακούγονται ομαδικές βωμολοχίες από την εξέδρα, όταν πέφτουν αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο. Αν συνεχίσουμε να κάνουμε τους κουφούς, τότε είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι.



Η ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΩΝ



Η πτώση του μπάσκετ και το γεγονός ότι δημιουργήθηκε ένα κλίμα απαξίωσης και απογοήτευσης στον χώρο είχε σαν αποτέλεσμα να απομακρυνθούν από το άθλημα μπάσκετ παράγοντες όπως οι κ.κ Φιλίππου (ΑΕΚ), Κοντομηνάς (Αρης), Χαϊτογλου (Ηρακλής), Βωβός (Μαρούσι), Κορασίδης (Περιστέρι), Μεσάϊκος (Μακεδονικός), Βεζυρτζής (ΠΑΟΚ), Μητρούδης (Αρης), Αλεξόπουλος (ΠΑΟΚ), Μπατατούδης (ΠΑΟΚ), Απ. Οικονομίδης (ΠΑΟΚ) Μιχαηλίδης (Αρης), Βοιλής (Ιωνικός Ν.Φ), Καρατζάς (Παπάγου), Αθανασούλης (Πανιώνιος), Κότσης (Περιστέρι), Μαλάκος (Ολύμπια Λάρισας), Τζιβελέκας (Δάφνη), Παπακαλιάτης (Ηράκλειο), Πάπας (ΜΕΝΤ), Καραπάνος (Απόλλων Πατρών), Γιαννούλας (Τρίκαλα). Πολλοί από αυτούς έκαναν μεγάλα λάθη και τα πλήρωσαν, άλλοι έπεσαν θύματα επιτήδειων. Κανένας (μηχανισμός ή, στέλεχος του μπάσκετ) δεν τους προστάτεψε, αλλά και κανένας δεν προστάτεψε τις ομάδες από εκείνους που δεν ήξεραν, ή, δεν ήθελαν να προσφέρουν.



Το αποτέλεσμα ήταν τα ακόλουθα σωματεία να φτάσουν στην Α1 και στη συνέχεια να καταρρεύσουν σαν χάρτινοι πύργοι: Ηράκλειο, Ιωνικός Ν.Φ, ΜΕΝΤ, Απόλλωνας Πατρών, Σπόρτιγκ, Αιγάλεω, Εσπερος, Δάφνη, Μίλωνας, Μακεδονικός, Ολύμπια Λάρισας, Γυμναστικός Λάρισας, Τρίκαλα .



Τώρα, όμως, που έχουν συμβεί όλα αυτά, είναι ευκαιρία να μάθει το μπάσκετ από τα λάθη του και να μην επιτρέψει να συμβούν τα ίδια στο μέλλον. Να κερδίσει ο χώρος σε αξιοπιστία και ισονομία. Οι συνθήκες είναι τέτοιες, που όλες οι ομάδες έχουν πρόβλημα, αλλά το πιο σημαντικό είναι πως πρόβλημα έχει το ίδιο το κράτος.

Έτσι θα τελειώσουν τα σωσίβια, είτε με τη μορφή κρατικών διαφημίσεων, με την μορφή νόμων που διαγράφουν και χαρίζουν χρέη. Θα πρέπει επίσης όποιος εμφανίζεται - από το πουθενά- και προσπαθεί να αναλάβει μια ΚΑΕ, να αποδείξει στις άλλες ομάδες και στην διοργανώτρια αρχή ότι αξίζει να βρίσκεται στο ίδιο τραπέζι μαζί τους και όχι να αρκεί ένα προσύμφωνο με τον προηγούμενο ιδιοκτήτη για να κάνει όλο το πρωτάθλημα μπάχαλο!



Ο βασικός λόγος που έπεσε κατακόρυφα το ενδιαφέρον του κόσμου για το πρωτάθλημα μπάσκετ της Α1 είναι ότι σχεδόν σε κάθε παιχνίδι είναι γνωστός ο νικητής εκ των προτέρων. Ολοι ξέρουν ποιο θα είναι το ζευγάρι των τελικών, ενώ έτσι όπως τα κατάφεραν οι μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος, είναι γνωστό εκ των προτέρων και ποιοι θα παίξουν ευρωλίγκα. Ούτε κατά λάθος δεν μπορεί να συμβεί κάτι διαφορετικό, κάτι που θα έκανε τον φίλαθλο να αφήσει την πολυθρόνα και να πάει στο γήπεδο.



Τελευταίο: Ποιος κάνει κουμάντο στο μπάσκετ; Κανένας! Υπάρχει έλλειψη διοίκησης, διότι ο ΕΣΑΚΕ λειτουργεί κάτω από τις ομάδες και δεν θέλει να έρθει σε σύγκρουση με τα μέλη του! Στο ΝΒΑ ο Στερν βάζει πρόστιμο στον κάθε Κιούμπαν, τον κάθε ιδιοκτήτη, που κάποια φορά λειτουργεί κόντρα στο συμφέρον του πρωταθλήματος. Εδώ ο καθένας μπορεί να κάνει και να λέει ότι θέλει χωρίς κανένα κόστος. Κι αν μπει κανένα πρόστιμο, οι ομάδες μετά το ζητάνε (και το παίρνουν) πίσω διότι έχουν οικονομικά προβλήματα!!! Οι θεσμοί δεν λειτουργούν. Γι' αυτό και δεν μπορεί να ληφθούν αποφάσεις που να είναι σημαντικές, να επιφέρουν αλλαγές. Επίσης οι μεγάλες ομάδες δεν νοιάζονται για το πρωτάθλημα, αδιαφορούν για το πώς θα μπορούσε να οργανωθεί διαφορετικά ο χώρος. Γι' αυτό γίνονται βήματα μόνο προς τα πίσω.

Το μπάσκετ, όμως, έχει ανθρώπους που έχουν παίξει το παιχνίδι, έχουν υπηρετήσει το άθλημα και κατά γενική ομολογία διαθέτουν υψηλό δείκτη νοημοσύνης. Ολοι πρέπει να επιστρατευτούν, κανένας δεν περισσεύει. Εκεί βρίσκεται η τελευταία ελπίδα του αθλήματος, αρκεί να κηρυχθεί επιστράτευση… Μακριά από τα -γνωστά - λαμόγια, χωρίς μικρότητες, χωρίς εγωισμούς και με τα λάθη του παρελθόντος οδηγό για το μέλλον.