Η κρίση βολεύει τους απόντες (παράγοντες)

O Nίκος Ζήσης σε μεγάλα μπασκετικά κέφια με έναν "παπαράτσι"

Αλίτους, ημέρα 2η... Συννεφιά, βροχή και μετά ήλιος. Σαν την Ελλάδα, τον Απρίλιο. "Στεναχωρημένα" πράγματα, μικρή πόλη απλωμένη σε μια τεράστια έκταση, με τεράστιους δρόμους και πάρκα, πολύ ήσυχη, όπου δεν ακούγεται ούτε... κιχ! Φανταστείτε τι γίνεται το χειμώνα που έχουν -234567 βαθμούς Κελσίου και βραδιάζει απ' τις... 2 το μεσημέρι!

Άδεια τα γήπεδα του Ευρωμπάσκετ, στην πρώτη φάση, ακριβά τα εισιτήρια για τον κόσμο εδώ, 209 Λίτας τα τρία ματς, δηλαδή με 70 ευρώ, φτηνά όλα τα άλλα (σχετικά - η βενζίνη έχει σχεδόν την ίδια τιμή με εμάς, αλλά ποιος κυκλοφορεί με αυτοκίνητο εδώ;).
Απόντες οι παράγοντες της Ελληνικής Α1, θα έρθουν, λένε, στην τελική φάση. Ναι, τότε που θα έρθει και  η "κουτσή μαρία". Τι να έρθουν να κάνουν, θα μου πεις; Μπάσκετ, ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, όλες οι μεγάλες χώρες μπασκετικά εδώ, το ερώτημα θεωρείται αφελές. Η κρίση είναι μια δικαιολογία, είναι προφανές ότι χρήμα δεν υπάρχει. Αλλά αν δεν μπορείς να επενδύσεις δύο χιλιάρικα ανά δύο χρόνια για να στέλνεις έναν άνθρωπο σου στα Ευρωμπάσκετ, για να δει, να μιλήσει με ανθρώπους, με παίκτες, να πάρει ιδέες, να "τριφτεί" μέσα στη μπασκετική κοινότητα, να..., να..., τότε τι να περιμένουμε απ' τα "εντός των τειχών" δείγματα (αόρατης) γραφής.
Τι σόι μάρκετινγκ να περιμένουμε απ' τις ομάδες όταν δεν το "έχουν" το άθλημα; Τι οργάνωση όταν ο κάθε πρόεδρος θέλει να κάνει μεταγραφές και όταν επειδή κάποια στιγμή βαριέται να ασχολείται, "δίνει τα κλειδιά" σε έναν μάνατζερ και μετά ξεφτιλίζεται η ομάδα και μπαίνει μέσα;
Κάθε μεγάλη διοργάνωση έχει και κάτι να προσφέρει. Το να έρθουν - αν έρθουν, που δεν το πιστεύουμε - για να δουν τον τελικό, δεν λέει κάτι. Ας κάτσουν να παίζουν Real GM στο κομπιούτερ τους, παρέα με τους αγαπημένους τους μάνατζερ. Εμείς εδώ θα δούμε μπάσκετ!