Σημειώσεις απ' το Πόζναν, ημέρα 5η

Καμία αναφορά δε χρειάζεται για το ματς με τους Ισραηλινούς. Ο ίδιος ο Σερφ το είχε παραδεχθεί από προχθές, ότι δεν έχουν καμιά ελπίδα. Μπράβο, πάντως, στα παιδιά, που έδειξαν προσήλωση στην άμυνα και πάλι και αυτοί που δεν έχουν πολύ χρόνο συμμετοχής έδειξαν ότι αξίζουν να φορούν το εθνόσημο.
Τώρα πάμε - αύριο το πρωί - στο Μπιντγκοστς και εκεί θα παίξουμε κατά σειρά με Γερμανία, Ρωσία και Γαλλία, Παρασκευή, Κυριακή και Τρίτη αντίστοιχα. Και στον άλλον όμιλο γίνεται χαμός, πρώτη η Τουρκία με 4 βαθμούς και μετά ακολουθούν όλοι οι άλλοι με... 3, δλδ οι Σλοβενία, Σερβία, Ισπανία, Πολωνία! Δηλαδή αν παίζαμε τώρα θα παίζαμε στους "8" με τους... Ισπανούς! Με τέτοια άμυνα όμως τους παίζουμε όλους... Και τους κερδίζουμε όλους.
Πάμε στο θέμα Παπανικολάου. Γίνεται χαμός, απ' ότι μαθαίνω στη Θεσσαλονίκη. Με την καλή έννοια. Ο κόσμος στεναχωριέται που φεύγει ένα ταλέντο, που όμοιο του δεν έχει περάσει απ' την ομάδα του τα τελευταία χρόνια. Η διοίκηση της ΚΑΕ θα κριθεί εκ του αποτελέσματος, γιατί ο Άρης παραμένει Άρης, με όποιον ταλαντούχο είναι, όποιος κι αν είναι ο προπονητής του, ή ο καλύτερος του παίκτης. Σίγουρα κανείς δε θέλει να φεύγουν τα ταλέντα, κανείς δεν θέλει να φύγει ο Παπανικολάου. Φαίνεται όμως ότι η οικονομική κατάσταση είναι τέτοια που δεν επιτρέπει να γίνονται κινήσεις που θέλει ο κόσμος και να είναι και επιτυχημένη η ομάδα. Εμείς ξέρουμε ότι "και στα χιόνια και στα κρύα" ο Άρης, ο ΠΑΟΚ και ο Ηρακλής πρέπει να είναι ψηλά. Να έχουν μαζί τους τον κόσμο τους. Και στα δύσκολα φαίνονται οι οπαδοί. Πού να φανούν; Στους Λευκούς Πύργους και στις Ευρωλίγκες; Η υπόθεση σηκώνει μεγάλη κουβέντα και αυτό δεν μπορεί σε αυτό το ταπεινό μπλογκ. Ηρεμία, να είστε κοντά στην ομάδα σας, όσα προβλήματα κι αν έχει αυτή, να στηρίζετε αυτούς που φορούν τη φανέλα, όπως κι αν λέγονται. Μα λέγεται Αργυρόπουλος, μα λέγεται Καλαιτζίδης, μα λέγεται Καραποστόλου. Αυτό πιστεύαμε, πάντα, κι αυτό θα πιστεύουμε. Εμείς, προσωπικά, προσωπολάτρες δεν είμαστε και δε θα γίνουμε ποτέ, γιατί έχουμε ζήσει απίστευτες καταστάσεις από παίκτες που το έπαιζαν οπαδοί και μετά έκαναν προσφυγές και απεργίες. Και καλά έκαναν, γιατί είναι επαγγελματίες. Αφού λοιπόν οι παίκτες είναι επαγγελματίες και έτσι όπως είναι η κατάσταση οι ομάδες μας δεν αντέχουν στην οικονομική ισχύ των άλλων της Αθήνας, εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ελπίζουμε πως οι ομάδες μας θα είναι αξιοπρεπείς, θα είναι δυνατές αναλογικά με τους άλλους, θα μας κάνουν περήφανους, όσο κι αν αυτό μας πληγώνει, γιατί ξέρουμε ότι πρωτάθλημα δεν πρόκειται να δούμε σύντομα. Και έχουμε να δούμε απ' το 1992, νομίζω... Και στο ποδόσφαιρο απ' το 1985, αλλά εκεί όταν παίζουμε καλά και βγαίνουμε... 5οι, λέμε "εντάξει, επιτυχία, παίζουμε στο ΟΥΕΦΑ". Εδώ ο Άρης έπαιξε στο μπάσκετ τελικό... ΟΥΕΦΑ, ήτοι ΟΥΛΕΜΠ Καπ, πήρε Κύπελλα, πήγε στους 16 της Ευρωλίγκα δύο φορές, κι όμως το αποτέλεσμα και πάλι δεν ικανοποιεί... Μας κακόμαθε η παρέα του Γκάλη, αλλά αυτή πάει, τελείωσε...
* Ο Γιάννης σε καλή κατάσταση, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία... Πάμε γερά και στο... γραφικό Μπιντγκοστς, αντίο Πόζναν.