Όλες οι ομάδες αναζητούν στελέχη και "τζένεραλ μάνατζερ". Μπασκετόφατσες, δηλαδή, που να ξέρουν και κανά κινητό διαιτητών/μάνατζερ/παικτών παραπάνω, που να μπορούν να μπουν στον κόπο να μιλήσουν σε καμιά δεκαριά ραδιόφωνα την εβδομάδα, να ξέρουν τι θα πουν, να μπορούν να ελέγχουν τους πιο εγωιστές επαγγελματίες του αθλητικού κόσμου που είναι οι προπονητές, να μπορούν να βρίσκουν γκόμενες στους καλούς ξένους και να διώχνουν τις "τσούλες" απ' τους καλούς Έλληνες. Που να μπορούν να πουλήσουν τον αχρείαστο - κατά το δοκούν - σε μια ξένη ομάδα, να έχουν "μάτι" για να βρουν άμεσα τον αντικαταστάτη του, πριν πουλήσουν τον άλλον... Που να τα κάνουν όλα αυτά για την "ηδονή" τους, γιατί γουστάρουν το μπάσκετ, το χώρο, την ομάδα, τον μισθό τους, τη δόξα, την αδρεναλίνη... Κι όλα αυτά μαζί, σε ένα μίξερ...
Αυτές οι ομάδες σπανίζουν. Ο Άρης είναι μια απ' αυτές που βρήκε τον κατάλληλο. Ο Δαμιανίδης είναι αυτή η περίπτωση συν άλλα τόσα στοιχεία που τον κάνουν "αυθεντία" σε μια πόλη, που ο ένας διάλεγε το βόλεϊ για να μεγαλουργήσει, ο άλλος έπαιρνε απ' το μπάσκετ για να τα βάλει αλλού, ο παράλλος διαλυόταν, ο άλλος απλά δεν... υπήρχε.
Γράφτηκαν πολλά για τον μπασκετικό Άρη λόγω των προβλημάτων του ποδοσφαιρικού. Μα, ο Δαμιανίδης, επιτυχημένος τα τελευταία χρόνια, είναι χαζός να φύγει από μια στρωμένη κατάσταση με τον δικό του ιδρώτα, με "τσεκαρισμένη" τουλάχιστον τη θέση στους πρώτους "4" όλα αυτά τα χρόνια - κι όπως φαίνεται - και στα επόμενα; Με έναν καλό μισθό, τέλειες επαφές με τον μπασκετικό χώρο πανευρωπαικώς, με στρωμένη κατάσταση εντός των συνόρων, με έναν λαό που τον στηρίζει, με γνώσεις που ο ίδιος πήρε με τη μαγκιά του, με καλές σχέσεις με το χώρο - οι εχθροί τον σέβονται, κι αυτό το μεγαλύτερο "συν"
(βλέπε ανακοίνωση Πανιωνίου) - και με προοπτική κι άλλων επιτυχιών; Να πάει πού; Στα περιττώματα του ποδοσφαιρικού χώρου, για να τον "φάνε" τα βουβάλια; Να κάνει τι; Να βγάλει τον Άρη στην Ευρώπη; Να πάρει ένα Κύπελλο; Να τον καταξιώσει; Πιστεύουμε ότι ο Άρης έχει κι άλλους ανθρώπους για να τα πετύχουν όλα αυτά...
Η λύση, για τις άλλες ομάδες μπάσκετ, είναι τύπου Δαμιανίδη. Ένας άνθρωπος για όλες τις δουλειές, με πλήρη στήριξη του κόσμου, με εμπειρία, με γνώσεις (και εξωμπασκετικές, εννοείται), αλλά και με έμμισθη σχέση (γιατί οι ήρωες της κερκίδας και οι συνάξεις των παραγόντων, με σταυροπόδι, χαρτοπετσέτες και ουίσκι σε πλαστικό ποτήρι δεν έχουν άπλετο προσωπικό χρόνο - να πούμε βεβαίως ότι ο Δαμιανίδης είχε και έχει και επιχείρηση με χλοοτάπητες, γκαζόν κ.α. ή κάτι τέτοιο - και αν θέλεις παράγοντα με όλη τη σημασία της λέξης, γνώμη μου είναι πως πρέπει να τον πληρώνεις, και αν μπορείς αδρά, για να του ζητάς μετά και ευθύνες και να ξές ότι θα είναι εκεί πρωί - μεσημέρι - βράδυ). Ο ΠΑΟ έχει τον Παπαδόπουλο, που λόγω των εκατομμυρίων των Γιαννακόπουλων είναι ο αφανής ήρωας, ο Ολυμπιακός πήρε τώρα τον Μπουντούρη, αλλά έχει επίσης ισχυρό δίδυμο ηγετών, που έχουν και μεγάλη τρέλα με το μπάσκετ και πάνε οι ίδιοι στην Αμερική για να κλείσουν π.χ. τον Τσίλντρες...
Τα παραπάνω γράφονται όχι για να μας καλέσει ο Δαμιανίδης να πιούμε καφέ το πρωί στην ΚΑΕ Άρης, αλλά για να καταλάβει ο καθείς πόσο εύκολο είναι να αρχίσεις να στήνεις μια ομάδα μπάσκετ. Αρκεί να βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο...
* Και για τα λάθη του, τα έχουμε γράψει, ας μην βιαστούν οι μόνιμοι επικριτές μας. Η ζυγαριά είναι υπέρ του, κατά την προσωπική μας εκτίμηση... Άλλωστε για αυτό είναι το μπλογκ, για να σκεφτόμαστε, να συμφωνούμε και να διαφωνούμε... ΄
* Ελπίζω να περάσατε καλά και να με συγχωρέσετε γιατί άργησα τοοοοοοσο πολύ να γράψω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου